As catro serras
Catro son as serras de Penarrubia: A da Canteira, a do Mazuco, a Serra do Medio e Navallos. Os límites entre as elas veñen dados polo decurso de varios regos.
Polo norte, o monte da Canteira encóntrase entre o Río Seco e o Rego do Cebeiral. Acada a altitude de 850 metros na cota máis alta, nas proximidades do lugar de Cernadas. O monte da Canteira endexamais pertenceu ao histórico monte dos veciños de Penarrubia. Na actualidade, a maior parte é de propiedade particular e unha pequena porción ten a consideración xurídica de Montes Veciñais en Man Común de A Barrosa.
O Mazuco está delimitado, no norte, polo Rego do Cebeiral e, no sur e sueste, polo Rego das Louseiras. A altitude máis elevada do monte do Mazuco acada os 884 metros no Barreirón.
Polo norte, o monte de Navallos linda co rego das Louseiras e polo sur remata na Fonte de Navallos e a Serra de San Martiño. A altitude de maior cota do monte de Navallos ascende aos 870 metros nos límites do monte de Penarrubia co da Fonte dos Poios no lugar aproximado onde está colocada a cruz en relevo que actúa como linde de ambos montes.
Polo medio do monte de Navallos baixa o rego de Painzal, que adquire máis caudal desde a súa confluencia coas augas que nacen na Fonte de Penarrubia.
As searas
Este monte tradicionalmente estivo estruturado en oito searas. Cada seara constitúe unha porción cavada na que se sementaba centeo ou trigo durante un ou máis anos e logo ficaba un tempo sen cultivar. Tamén se usan os vocábulos senra e mais estivada para designar o mesmo. Nun documento xudicial datado o 14 de abril de 1845 cítanse as seguintes oito searas no monte de Penarrubia: Cebeiral, Barreirón, Mazuco, Campa de Cernadas, Cabanas, Patal, Serra do Medio e Fontes da Devesa. Posteriormente, tamén habería que citar algunha seara máis como a da Ramalleira.